Pracownia pod 13 przekształciła się w "Klinikę Lalek i innych istot": parapety

Pracownia Przydomowa pod 13

Ta pracownia jest moją mieszkalną norką, ale w przeciwieństwie do norki hobbitów-nie ma tu wygód. Goście dostają dodatkowe kamizelki, swetry, kufajki- bo marzną na dzień dobry. Goście chwytają więc dla rozgrzewki "narzędzia" do pozostawiania śladu, albo książkę albo po prostu piją gorącą herbatkę i opowiadamy sobie wszystko na raz. Stali bywalcy pomagają mi w organizacji i segregowaniu zbiorów...Niestety coraz gorzej z moim przemieszczaniem się. Ciągle muszę organizować pomoc...
NOWE PODPROJEKTY, które się same zrobiły, bo taka stała się potrzeba:
I.LALKI GAŁGANKI (gałganiarki)
II.TEATRZYKI kukiełkowe:
1.Teatrzyk DLA DZIECI z domu dziecka,
2.Teatrzyk DLA DOROSŁYCH DZIECI z niepełnosprawnością intelektualną
3. W planie Teatrzyk dla Dorosłych
III. KLINIKA LALEK- pracownią zawładnęły nieoczekiwanie obiekty- lalki-po-przejściach, najczęściej niezupełnie kompletne, zszargane historiami osobistymi...w ich obecności kiełkuje wystawa i okołowystawowe perfomancowe zabawy

***
ironie losu z rugiej strony:
od roku prawie nie miałam dostępu do Internetu
sprzęt elektroniczny ciągle nawala, ten dobry zniknął wraz z archiwum
pomysłów więcej niż sił
kilku wybitnych współ-twórców pracowni musiało wyjechać
a inni musieli wybrać pracę dla chleba
ale dzięki stypendium troszkę poprawiło się funkcjonowanie norki
Mamy nowe pomysły, mozolnie przygotowujemy się do wystawy

Bolesław Leśmian, Lalka (jam)

Jam - lalka. W mych kolczykach szkli się zaświat dżdżysty,
Suknia jawą atłasu ze snem się kojarzy.
Lubię fajans mych oczu i zapach kleisty
Farby, rumieńcem śmierci młodzącej mat twarzy.

Lubię leżeć, gdy pokój słonecznieje czynnie,
Na strojnego dywanu narożnej purpurze,
Gdzie irys obok sarny kwitnie bezroślinnie,
A z wieczności pluszowej unoszą się kurze.

Dziewczynce, co się moim bawi nieistnieniem,
Wdzięczna jestem, gdy w dłonie mój niebyt porywa
I mówi za mnie wszystko, różowa nachnieniem,
I udaje, że wierzy w to, iż jestem żywa.

Pilnie wróży mi z ręki, że w najbliższym maju
W świat wyruszę, a w drogę wezmę chleb i zorze,
By piechtami wędrując po Znaszlitymkraju,
W ustach chłopca włóczęgi całować bezdroże.

Ubezdrożyć się muszę na ziemi i w niebie,
By w chwili, kiedy najmniej spodobam się losom,
Znaleźć się niespodzianie, na przekór niebiosom,
W położeniu - bez wyjścia - bez śmierci - bez siebie.

Mam stały wyraz twarzy, niby Człowiek Śmiechu.
Znam tę powieść i inne... Ta sama dziewczynka
Uczyła mnie czytania, jak się uczy grzechu,
I jestem pełna wiedzy, jak do listów skrzynka.

Mam zamiar pisać powieść, której bohaterką
Jest Praścieżka, wiodąca urwiskami w Pralas,
Gdzie ukryła się lalka - i nikt jej nie znalazł!
Duszę ma z macierzanki i patrzy w lusterko.

Mówi tylko dwa słowa: Papa albo Mama.
Mama - mówi do śmierci, a Papa - do grobu
I śmieje się... Sen chwieje łbem u próżni żłobu,
A ona śmiechu swego nasłuchuje sama.

Koniec mojej powieści jest ten, że Praścieżka
Odbiera sobie życie... W mgle są o tym wzmianki...
Ginie świat... Z rodzicami znika lalka śmieszka.
Nic nie ma prócz lusterka i prócz macierzanki.

Wartoż pisać tę powieść? Baśń wyszła już z mody,
Jak krynolina z tęczy!... Módl się do korala
O wiersz barwny!... Zszarzały dusze i ogrody,
A mnie wkrótce do lalek poniosą szpitala.

Wyrwę w biodrach zasklepią, brew wznowią nad okiem,
Wargom uśmiech narzucą taki, że aż zbrzydnie,
I na pokaz wystawią, abym się bezwstydnie
Do przechodniów łatanym mizdrzyła urokiem.

Stracę wartość. Nastąpią cen spadki i zniżki.
I wówczas, gdy już mroki poczuję w pobliżu,
Wyciągnę dłonie ścisłe i wklęsłe jak łyżki,
Do Boga, co nie za mnie umierał na krzyżu!

On, wiedząc, jak mi trudno, choć sen się snem łata,
Grać rolę siebie samej na świata arenie,
Dla prób nieśmiertelności, po zniżonej cenie
Nabędzie mnie - za jedną łzę z tamtego świata!

[Tom: Napój cienisty, prwdr. 1933 r.

Pracownia pod 13 przekształciła się w "Klinikę Lalek i innych istot"

niedziela, 30 stycznia 2011

parapety

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

kULTURA SIĘ LICZY